Visage - Fade To Grey (Bassheads '93 Remix) (1993)

A Fade To Grey remix CD which was released in 1993 to promote the compilation album with the same title, becoming a modest Top 40 hit.

Devenir gris

Devenir gris

One man on a lonely platform

One case sitting by his side

Two eyes staring cold and silent

Show fear as he turns to hide

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Un homme dans une gare isolee

Une valise a ses cote

Des yeux fixes et froids

Montre de la peur lorsqu'il

Se tourne pour se cacher

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Sent la pluie comme un ete Anglais

Entends les notes d'une chanson lointaine

Sortant de derriere d'un poster

Esperant que la vie ne fut aussi longue

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Feel the rain like an English summer

Hear the notes from a distant song

Stepping out from a back shop poster

Wishing life wouldn't be so long

Devenir gris

Aah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Devenir gris

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Devenir gris

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Devenir gris

Aaah, we fade to grey (fade to grey)

Aaah, we fade to grey (fade to grey

1 Fade To Grey (Bassheads 7" Edit) 3:22
   Remix - Andy Stevenson , Bassheads
2 Fade To Grey (7" Remix) 3:37
   Remix - Daryl Stickley , Tim Wedge
3 Fade To Grey (Original 7" Mix) 3:51
4 Fade To Grey (Wild Cat Mix) 7:48
   Remix - Daryl Stickley , Tim Wedge

The Jeremy Days - The Jeremy Days (1988)

The Jeremy Days, was a German pop band from Hamburg, which was founded in 1987. The band originally consisted of Dirk Darmstaedter (vocals, guitar), Christoph Kaiser (bass, vocals), Louis C. Oberlander (keyboards), Stefan Rager (drums) and Jörn-Christof halibut (guitar).
In 1988  The Jeremy Days debut album was produced by the British producer-team of Clive Langer and Alan Winstanley. The record sold about 150,000 copies and the single Brand New Toy came up to the 11th position in the German charts.
~~http://www.jeremydays.de/

1. Julie Thru The Blinds
2. Are You Inventive
3. Brand New Toy
4. That's What I Call Love
5. Rome Wasn't Built In A Day
6. Fantastic Friend
7. Food And Coffee
8. This World
9. Starting To Pretend
10. Raintree Country
11. The End

The Cars - Drive (cover versions)

who's gonna tell you when

it's too late

who's gonna tell you things

aren't so great

you can't go on

thinking nothing's wrong

who's gonna drive you home tonight

who's gonna pick you up

when you fall

who's gonna hang it up

when you call

who's gonna pay attention

to your dreams

who's gonna plug their ears

when you scream

you can't go on

thinking nothing's wrong

who's gonna drive you home tonight

who's gonna hold you down

when you shake

who's gonna come around

when you break

"Drive" is a 1984 song by The Cars, the third single from the band's Heartbeat City album and their biggest international hit. It was written by Ric Ocasek, and produced by Robert John "Mutt" Lange and The Cars. Lead vocals were by Cars' bassist Benjamin Orr.
"Drive" was The Cars' highest charting single in the United States, peaking at #3 on the Billboard Hot 100 chart. On the Adult Contemporary chart, the song went all the way to #1. It also got to #5 in the UK singles chart, becoming their second biggest UK hit, then was re-released in the UK in 1985 (after the Live Aid performance at JFK Stadium), this time charting at #4. The song was also a big hit in what was West Germany, reaching #4, and in Canada, reaching #6. In addition, it was famously used as part of the Live Aid concert in 1985, as the background music to a montage of clips showing poverty-stricken Africa. Bob Geldof later claimed that phone calls to the appeal switchboards escalated dramatically during the song.

The music video for the song stars, besides Ocasek and Orr, Czech-born supermodel Paulina Porizkova, who later married Ocasek. The video was directed by actor Timothy Hutton.
~~internet

A cover by Ziggy Marley featured in the film "50 First Dates" (2004). The song also appears in the film "Transformers" (2007). The band Deftones covered this song on the album 'Saturday Night Wrist'.
Deftones' cover version appeared on the trailer of the 2009 remake "The Stepfather". The song was also covered in 2000 by the New Zealand group, Strawpeople, featuring the vocalist Bic Runga. A cover by the Australian band, The Paradise Motel (from "Flight Paths" album), appeared in the film "He Died with a Felafel in His Hand". In 2006 the Portuguese band (singing in English) Blind Zero featured this 80's classic, too. Scorpions present a live version of the song from "Acoustica" album. Finally, Drive was covered on the Double You album "We All Need Love." The compilation was put together for my own purposes :)

01 - The Cars - Drive

02 - The Paradise Motel - Drive (The Cars Cover)

03 - Scorpions - Drive (The Cars Cover)

04 - Deftones - Drive (The Cars Cover)

05 - Blind Zero - Drive (The Cars Cover)

06 - Ziggy Marley - Drive (The Cars Cover)

07 - Strawpeople - Drive (The Cars Cover)

08 - Double You - Drive (The Cars Cover)

09 - The Cars - Drive (Ultrasound Extended Version)

Depeche Mode - Live in London 1982 (1991)

Koncertowy bootleg z A Broken Frame Tour z Hammersmith Odeon, Londyn (25 paź 1982). Pełen tytuł tego wydania to: Super Golden Radio Shows No.045 (SGRS 045) Live In London (82-10-25).

01. My Secret Garden
02. See You
03. Satelite
04. New Life
05. Boys Say Go
06. Tora! Tora! Tora!
07. Nothing To Fear
08. Shouldn't Have Done That
09. The Meaning Of Love
10. Just Can't Get Enough
11. A Photograph Of You
12. The Sun And The Rainfall

OMD - Flip...The Other Side Of OMD (1988)

Brytyjski, synth-popowy zespół Orchestral Manoeuvres in the Dark, w skrócie nazywany OMD, powstał w 1979 roku w Wirral. Grupę, która wyrosła na gruzach formacji The Id, założyli Andy McCluskey (wokal, gitara basowa) i Paul Humphreys (instrumenty elektroniczne).

Pierwsze dwa albumy zespołu, "Orchestral Manoeuvres in the Dark" i "Organisation", ukazały się już 1980 roku. Szczyt popularności grupa osiągnęła w 1981 roku wraz z wydaniem krążka "Architecture & Morality", który zawierał przebojowe single "Joan of Arc" i "Maid of Orleans". Do 1988 roku ukazały się jeszcze cztery płyty ("Dazzle Ships", "Junk Culture", "Crush" i "The Pacific Age"), choć nie pozostały bez echa, to nie powtórzyły sukcesu "Architecture & Morality".

W roku 1988 zespół OMD rozpadł się, a właściwie powstały dwa zespoły. Humpreys, Cooper i Holmes odeszli do The Listening Pool, natomiast McCluskey zebrał nowych muzyków z Liverpoolu i kontynuował działalność pod szyldem OMD. Zanim nowe wcielenie grupy rozpadło się w 1996 roku, muzycy nagrali trzy albumy i wylansowali dwa przeboje - "Sailing on the Seven Seas" i "Pandora's Box".
(~~ internet)

CD1
01 - Introducing Radios
02 - Distance Fades Between Us
03 - Progress
04 - Once When I Was Six
05 - Electricity [7Inch Version]
06 - I Betray My Friends
07 - Waiting For the Man
08 - Taking Sides Again
09 - Pretending to See the Future [Flexi]
10 - Annex
11 - Motion & Heart [Amazon Version]
12 - Sacred Heart
13 - Navigation
14 - Gravity Never Failed
15 - 4-Neu
16 - 66 and Fading
17 - (The Angels Keep Turning) the Wheels of the U
18 - The Avenue
19 - Garden City
 
CD2
01 - Her Body in My Soul
02 - Wrappup
03 - Concrete Hands
04 - Maria Gallante
05 - Drift
06 - Firegun
07 - This Town
08 - Satellite
09 - Burning
10 - Sugar Tax
11 - All She Wants Is Everything
12 - Area
13 - Vox Humana
14 - Can I Belive You
15 - Strange Sensations
16 - The Place You Fear the Most
17 - Everytime

Classix Nouveaux - Classix Nouveaux (1980)

Classix Nouveaux were a 1980s new wave band from England.Classix had number one hits in Poland, Portugal, Yugoslavia, Israel, Iceland and other countries. In the UK Singles Chart they had various Top 50 hits but only a Top20 with "Is It A Dream" - a Number 11 hit record.

The break up of X-Ray Spex triggered an advertisement to be placed in Melody Maker, searching for a new lead singer. Sal Solo (formerly with The News) answered the advertisement. Jak Airport and B. P. Hurding left X-Ray Spex to form Classix Nouveaux with Mik Sweeney and Sal Solo. Their first gig was on 25 August 1979 at Camden Palace. With publicity growing for the band, their dramatic and heavily made up image helped quickly associate them with the New Romantic movement, alongside bands like Japan and Ultravox. In 1980 the band recorded a four track session for Capital Radio and one track, Robots Dance, was picked up and played regularly by DJ Nicky Horne. This got the interest of A&R at United Artists, but as negotiations dragged on Classix decided to release the track as their debut single studio recording single, on their own ESP label. "Robots Dance" was released on 29 August and, when negotiations with UA were finalised, by EMI. They also performed for the first time on television on Thames TV in London. "Robots Dance" spent 11 weeks on the indie charts, reaching number 22, and became a popular alternative dance floor track. The groups second single "Nasty Little Green Men" followed on 10 November 1980. (~~internet)

1 Foreward
2 Guilty
3 Nasty Little Green Men
4 No Sympathy
5 Inside Outside
6 623
7 Robots Dance
8 Every Home
9 Tokyo
10 Run Away
11 The Protector Of Night

Belouis Some - Belouis Some (1987)

Belouis Some (born Neville Keighley, 12 December 1959), is a British new wave musician. He had a few minor hits in the 1980s with "Some People", "Round and Round", (produced by Bernard Edwards, and which appeared on the soundtrack album to the film Pretty in Pink), plus "Imagination", which reached #17 on the UK Singles Chart and which can be heard in the movies Ghost Chase and The Business. "Some People" and "Imagination" also charted on the U.S. Billboard Hot 100 in 1985.

Born Neville Keighley, Some released his first LP, "Some People", in 1985. The title track was a club hit. Although Some's contribution to the Pretty in Pink soundtrack, "Round, Round", did not penetrate the mainstream, it introduced him to an audience outside of discothèques. Produced by Bernard Edwards, "Round, Round" included an electric guitar rock sound while also featuring a dance groove. "Imagination," a song from "Some People", was reissued in 1986, peaking at number 17 on the U.K. pop charts. Both "Some People" and "Imagination" were remixed several times. In 1986 he appeared at Knebworth at the bottom of a bill including Queen, Big Country, and Status Quo, where audience members threw plastic bottles at him. In 1987, Some recorded his self-titled second album, but it failed to duplicate the success of his debut. Some then disappeared from the music scene, until 1993 when he released "Living Your Life" with a techno sound. He has since made sporadic appearances under the alternate pseudonym Belouis Many.
(~~internet)

1 Let It Be With You

2 Stranger Than Fiction

3 Some Girls

4 Passion Play

5 Animal Magic

6 Dream Girl

7 My Body

8 Wind Of Change

9 What I See

10 Let It Be With You 12"

Beefcake - Polycontrale Contra Punkte (1998)

Beefcake presents sweet harmonic soundscapes, disrupted by rough drum & bass rhythms: a powerful intelligent tune to break your chaos, or chamber-music for modern electronics obsessed. Beefcake are two guys from Jena, Germany, who mainly work as dj`s - put them both together with a sampler and they deconstruct nearly everything you can listen to. The sampler is their most important instrument - and they are really fanatics in using it. Sometimes you certainly find something anything familiar in their music, but be warned, it is not like before and it will never be again. Indeed it starts harmlessly, but Beefcake destroy everything entirely to build up their own unique imagery. Various journalists reviewed their 12" 'Spontaneous Human Combustion' (first release) as a musical parallel to Autechre, Aphex Twins, Bochumwelt, Haujobb, Black Hung... but Beefcake manages to stand out from the crowd despite this vague feeling of familiarity, each beautifully produced track stands on its own with chrome chords. like a soundtrack, they create a homogenous atmosphere. The beats are built with unusual drum & bass percussion sounds rather than deconstructed breaks, and that's one of their strengths - the phenomenal and the perfectly arranged drum-programming. A release for the headphones as well as the club.
 (~~internet)

1. ?!
2. Digilog
3. Ego-23
4. Soak (mirror)
5. Enjoy the Silence
6. Beefcake
7. In Uns - Hope
8. Phenylethylamin (fuer Daniela)
9. Sein (fuer Jessica)
10. Close your Mind
11. Wake up and Believe
12. Lensflare
13. +/-
14. Vergangenheitsbewältigung
15. Worum Es Eigentlich Geht

Diorama - Pale (1999)

Zespół Diorama został utworzony w 1996 roku przez Torbena Wendta. Taśma demo zainteresowała Adriana Hatesa (Diary Of Dreams) do tego stopnia, że wyprodukował on debiutancki album zespołu i wydał go pod skrzydłami swojego własnego wydawnictwa Accession Records w 1999 roku, zaczynając kilkuletnią bliską współpracę między zespołami która zaowocowała tym, że Torben grał z Diary of Dreams na trasie koncertowej promującej album „One of 18 Angels” zarówno jako support oraz jako drugi wokalista. Felix Marc dołączył do Torbena w czasie nagrywania drugiego albumu Dioramy - „Her Liquid Arms”, z którego pochodzi najbardziej znany klubowy hit - Advance.
Diorama zrobiła krótką przerwę po tym wydarzeniu, ale muzycy powrócili w roku 2002 z albumem „The Art Of Creating Confusing Spirits”. Zespół zagrał jeszcze jedną trasę koncertową z Diary of Dreams, po tej trasie nastąpił kolejny okres ciszy, przerywany okazjonalnymi koncertami, między innymi jako support dla VNV Nation w pierwszej fazie ich trasy koncertowej „Formation Tour”, promując zarazem swój czwarty album - „Amaroid”.
Na początku roku 2007 Diorama wydała kolejny album „A Different Life” poprzedzony singlem „Synthesize Me”. Zarówno singiel jak i album zostały ciepło przyjęte przez publiczność, a utwór singlowy został momentalnie parkietowym hitem.
Obecnie Torben Wendt współpracuje z Diary of Dreams jako klawiszowiec podczas koncertów.
Felixa Marca możemy usłyszeć także w założonym przez niego wspólnie z Vasim Vallisem (NamNamBulu, Reaper) projekcie Frozen Plasma.
(~~internet)

1. Between the shadow and me
2. Contradictive
3. I wait for you
4. Leaving Hollywood
5. Said but true
6. Kain's Advice
7. Belle?
8. Masquerades and faces
9. Another Queen
10. Bring me flowers
11. Pale

The Cassandra Complex - Sex & Death (1993)

The darkwave unit the Cassandra Complex formed in 1980 with Paul Dillion and Rodney Orpheus, a musically inspired duo in search of playing to big music events, specifically tagged "complex events." Andrew Booth, who was formerly a journalist who interviewed the Cassandra Complex, was asked to join the group and the Cassandra Complex was officially a trio rearing the industrial-dance sounds laid underground during the early '80s.

Throughout the '80s, the band was signed to the independent label, Rouska Records. Releasing a set of 12" singles, the Cassandra Complex became a familiar favorite among the goth rock crowd, but changes were quickly occurring within the makeup of the band. Dillion left the group toward the end of the decade, being replaced by Jez Willis, Keith Langley, and John Marchini. Volker Zacharias of Girls Under Glass also joined in 1990.

As the mid-'90s approached, the Cassandra Complex already had a slew of releases to their name: Theomania (1988), Satan, Bugs Bunny and Me (1989), Cyberpunx (1990), The War Against Sleep (1991), and Sex & Death (1994). In 1995, Orpheus hooked up with Patricia Nigiani and Marcus Giltes for a side project called Sun God while balancing the Cassandra Complex. Still undeterred by his various projects, Orpheus pushed the newly directed goth-industrial sounds of the Cassandra Complex in the direction of playing festivals across Europe. Two years later, the band began working on Wetware, their first for Metropolis Records, which was released in fall 2000.

"Sex & Death was in many ways a return to basics for us. We had finished building the studio that we’d begun during the recording of The War Against Sleep and were starting to get comfortable with working in a new way. I’d spent a quite a bit of time in America beforehand and put together a lot of the ideas when I was there; and I also bought my first Macintosh at that time, which changed our lives completely… Thanks to Neal Johnson (former Apple employee) for that. With Sex & Death we wanted to make a record without any subtlety whatsoever, an album that just got down to the most brutal and basic of human emotions – hence the title. I took as my motif the figure of the serial killer, and many of the songs are seen through the eyes of this protagonist. I suppose I should admit that I was also heavily influenced by Bret Easton Ellis‘ brilliant novel American Psycho, which I think everyone in the world should read."
  http://cassandracomplex.co.uk/?page_id=38

1 Kneel (To The Boss)
2 Mouth Of Heaven
3 The War Against Sleep
4 Come Out
5 Satisfy Me
6 Give Me What I Need
7 Devil's Advocate
8 You Make Me Sick
9 Voices
10 Realm Of The Senseless
11 Frankie Teardrop
12 4'33"
13 You Make Me Sick (Version)

The Legendary Pink Dots - Hallway Of The Gods (1997)

The Legendary Pink Dots (LPD) are an Anglo-Dutch experimental rock band formed in London in August 1980. Although far outside the mainstream (in terms of their music and career path), LPD have released more than 40 albums, have a devoted worldwide following, and tour frequently.

Their music touches on elements of neo-psychedelia, ambient music, electronic music, tape music, industrial, psych folk, synth-pop and goth rock, with a distinctly experimental/avant-garde bent; their sound has evolved over time and remains distinctive, making it difficult to place the group into a concise style or genre. The group's overall sound combined with Ka-Spel's distinct lyrics and singing have earned comparisons to Pink Floyd and Syd Barrett[1]; the group has also been compared to such classic Seventies bands as Can [2], Faust, Brainticket, Magma or Neu! (whose "Super" they covered on the 1999 tribute album "A Homage to NEU!").
(~~internet)

1. On High
2. Mekkanikk
3. Sterre
4. Spike
5. All Sides
6. Harvest Babies
7. Lucifer Landed
8. The Hanged Man
9. The Saucers Are Coming
10. Destined To Repeat
11. Hallway

Diary Of Dreams - O'Brother Sleep (EP) (2001)

Niemiecki zespół Diary of Dreams lokujący się w swej stylistyce gdzieś w górnych warstwach gothic/darkwave został założony w 1989 roku przez Adriana Hatesa i Alistaira Kane'a. Rezultaty współpracy obu muzyków można było podziwiać już 1994 roku kiedy został wydany ich pierwszy album “Cholymelan”.

Dwa lata później duet powrócił wydając “End of Flowers”, który został wydany już przez label należący do Hatesa, mianowicie przez Accession Records. W 1997 pojawił się album “Birds Without Wings”, a sława i uznanie dla zespołu wśród coraz liczniejszej grupy fanów rosły nieprzerwanie.

Rok 1998 przyniósł wydanie albumu “Psychoma?” i powiększenie składu zespołu o dwóch nowych członków: Olafa Schaninga i Christiana Berghoffa . W 1999 roku DoD wydali “Moments of Bloom”- składankę najlepszych utworów zespołu , a zarazem pierwszą płytę wydaną bezpośrednio w Stanach. Rok później w dorobku zespołu pojawił się album “One of 18 Angels” , a dwa lata później kolejno “Freak Perfume” i EPka “Panic Manifesto”. W ciągu kolejnych lat pojawiły sie odpowiednio albumy zespołu : “Dream Collector” (2003), Nigredo (2004), Menschfeind i Alive (2005). Utwory zespołu znalazły się także na wielu składankach.

Koncerty Diary of Dreams to prawdziwy popis charyzmy i sztuki oczarowywania publiczności a twórczość zespołu, którego istotnej roli w muzyce dark/gothic trudno dziś zaprzeczyć, łączy muzyczne mistrzostwo z enigmatycznymi, niejednokrotnie poetyckimi tekstami i stanowi prawdziwą perełkę dla wielbicieli gatunku.
(~~internet)

1. O' Brother Sleep (Sleepwalker Mix)
2. She
3. O' Brother Sleep
4. She (Demonic Mix)

Alexander Veljanov - The Man with the Silver Gun (EP) (1998)

Alexander Veljanov - jeden z najbardziej charakterystycznych wokalistów na świecie. Muzyk pochodzi z Macedonii. Studiował sztukę filmową i teatrologię w Monachium i Berlinie. W 1991 przerwał studia, aby móc w pełni skoncentrować się na muzyce. Największe uznanie zdobył jako wokalista zespołu Deine Lakaien, założonego wspólnie z kompozytorem Ernstem Hornem w 1985 roku, w którym śpiewa nieprzerwanie do dziś.

Veljanov, jak sam mówi, zaczął śpiewać w dzieciństwie i już od wtedy wiedział, że to chce robić. Jest w zasadzie samoukiem. Nie uczęszczał do żadnej szkoły muzycznej i sam pracował nad swoim stylem śpiewania kierując się wskazówkami udzielanymi przez innych ludzi. Jednym z nich był Ernst Horn, który współpracował z muzykami operowymi.
Veljanov mieszkał i pracował w Berlinie, Monachium oraz Londynie. Bardzo strzeże swojego prywatnego życia. W wywiadach bardzo rzadko mówi o czymś, co nie dotyczy jego działalności artystycznej. Na przykład jego data urodzenia czy sekret jego charakterystycznej fryzury są cały czas tajemnicą.
Oprócz Deine Lakaien do 1993 roku śpiewał w zespole Run Run Vanguard. W przeciwieństwie do Daine Lakaien, Run Run Vanguard był czysto rockowym zespołem niemającym nic wspólnego z elektronicznym obliczem Deine Lakaien. W 1998 roku wydał swój pierwszy solowy album. Muzyka zagrana przy użyciu "żywych" instrumentów - gitary elektrycznej, basowej, perkusji, bez elektroniki. Jest bardziej przebojowa niż twórczość Deine Lakaien, lecz nie brak w niej melancholii i stylistycznie jest jej bliska.
Wydany w 2001 roku drugi solowy album "The Sweet Life" powstał przy współpracy z producentem Davem Youngiem (producent płyt Davida Bowie).
Niedawno ukazał się trzeci solowy album zatytułowany "Porta Macedonia".
~http://www.darkplanet.pl/Veljanov-35381.html

1. The Man with the Silver Gun (Original Mix)
2. The Man with the Silver Gun (Golden Club Mix)
3. The Man with the Silver Gun (Go Bang Mix)
4. Lay Down (Extended Version)
5. The Man with the Silver Gun (Attica Blues Mix)

Sex Pistols - The Great Rock'n'Roll Swindle (1979)

Originally released in 1979 as the soundtrack to a documentary that marked the rocket rise and flaming crash of the Sex Pistols, THE GREAT ROCK & ROLL SWINDLE was really Pistols' manager Malcolm McLaren's cinematic (and vinyl) potshot at the music industry he despised. Engaged in vicious legal battles with Johnny Rotten, Warner Brothers Records and Virgin Records, McLaren fought back in the only way he knew how - by raising hell and documenting the whole bloody mess.

By the time THE GREAT ROCK & ROLL SWINDLE was released, the punk-era soap opera had ended: Sid Vicious was dead and Rotten had formed Public Image Limited. Probably best known for Vicious' tortured deconstruction of "My Way," the 21-track compilation features seven tracks by the Pistols - even though Rotten only appears in the film via archival footage - as well as songs by Tenpole Tudor, Ronnie Biggs and others. Curiosities abound, including a French version of "Anarchy in the U.K," drunken rugby songs, and the fey, McLaren-crooned "You Need Hands." Both ragged and riveting, THE GREAT ROCK & ROLL SWINDLE is a fascinating, screaming document of the tattered remains of one of the most explosive moments in rock history.
(~~internet)
 

1 God Save The Queen (Symphony)
2 Rock Around The Clock
3 Johnny B. Goode
4 Road Runner
5 Black Arabs
6 Anarchy In The U.K.
7 Watcha Gonna Do About It
8 Who Killed Bambi?
9 Silly Thing
10 Substitute
11 Don't Give Me No Lip Child
12 I'm Not Your Stepping Stone
13 Lonely Boy
14 Somethin' Else
15 Anarchie Pour Le U.K.
16 Einmal War Belsen Bortrefflich
17 Einmal War Belsen Wirflich Bortrefflich
18 No One Is Innocent
19 My Way
20 C'Mon Everybody
21 E.M.I. (Orchestral)
22 The Great Rock 'N' Roll Swindle
23 You Need Hands
24 Friggin' In The Riggin

Beefcake - Drei (2001)

Moje wymagania względem Beefcake są najwyższe z możliwych, a mimo to podołali. Na nowym, wiele obiecującym labelu, po raz kolejny Niemcy nagrali dzieło genialne zarówno od strony eksperymentalnej jak i tej odwołującej się do najprostszych, wywoływanych przez muzykę wrażeń estetycznych. Inaczej mówiąc, muzyka na "Drei" jest cudownie zakręcona ale i (nad)zwyczajnie piękna. Powoduje to własna, autorska recepta muzyków na stworzenie linii melodii, rytmu oraz basu i połączenie ich w niespotykaną nigdzie indziej całość. Rzecz jasna niesprawiedliwie by było tak rzecz upraszczać. Na tej płycie użyta została niezliczona ilość sampli i efektów, których charakterystyczne, nieziemskie brzmienie to znak firmowy Beefcake. Płyta zdecydowanie ciekawsza niż poprzednia, bez elementów wokalnych (nie licząc zwrotki jakiejś piosenki posiekanej po chwili przez bezlitosne filtry), ale z mocniej zaakcentowaną stroną beatową. Blisko osiemdziesiąt minut nieskrępowanego nazewnictwem (nie licząc opublikowanego wcześniej na kompilacji Flatline utworu "Moondrops"), czystego, elektroniczno-postsymfonicznego geniuszu. Jedna z najlepszych płyt roku 2001 i jedna z lepszych jakie w ogóle słyszałem.
~http://www.postindustry.org/archive.php?id=635

Beefcake was a German duo of Gabor Schablitzki (a.k.a. dj gabor, Robag Wruhme) and Volker Kahl (a.k.a. Kattoo). The duo has been inactive since 2004, and as taken from their myspace: “Beefcake is dead. There will never be any new release in the future! No need to worry, just remember the good old days!”. Most of Beefcake’s music is experimental electronica with elements of IDM, dub, breakcore, illbient, drum’n’bass, and many many more. Overall they have released 3 LPs, 4 EPs, and a b-sides compilation, as well as appearing on many successfull label compilations.

"Drei" is one of rare albums where harmonious versatility meets highest sound quality. This solid 78,5-minute recording represents itself a mixture of harsh IDM beats, melodic trip-hop pieces, complex drum-n-bass rhythms, grand orchestral fragments, cinematic sounds and what not! Listening to it at first time is like an adventure experience - you are involved and can never guess what happens next. Track 14 is probably the highlight of the album: "cheesy" female vocals sink in juicy distortions and then there goes some of the most breathtaking ambient/IDM/jungle pieces I've ever heard. An experienced listener will also recognize some familiar samples. For example, track 11 features an excerpt from Wojciech Kilar's Dracula OST ("Ascension") and track 13 uses the beginning of Namlook/Inoue's "Biotrip" from Shades of Orion 1. Too bad the album is so limited and takes the heck of a time to find. But if you do it, you will never want to part with it.
http://www.myspace.com/beefcakeisdead

1. Drei (78:32)

XIII Stoleti - Werewolf (1996)

Niedługo trzeba było czekać na następcę "Nosferatu". Czesi poszli za ciosem i już rok potem powrócili na rynek ze swoim kolejnym dzieckiem Zatytułowanym "Werewolf". Z jednej strony płyta jest kontynuacją tego co zespół stworzył na poprzedniej płycie, ale z drugiej, okazał się to być krok, który postawił "Werewolf" blisko ideału gothic rocka.

Niby wiele się nie zmieniło - w dalszym ciągu mamy do czynienia z nieskomplikowanymi utworami opartymi na majestatycznych motywach klawiszowych i prostych rockowych riffach. Pierwszy zasadniczy utwór "Transylvanian Werewolf" nie pozostawia jednak wątpliwości, że będzie to płyta w swoim gatunku wybitna. I choć jest to najlepszy utwór nagrany przez ten zespół w ich karierze, to kolejne kawałki niewiele ustępują mu poziomem. Mi do gustu w szczególności przypadły "Vampire Woodoo" oraz "Stigmatavampire". Od reszty odstaje jedynie nieco krótszy i bardziej prostolinijny "Psycho", choć i tak prezentuje dość dobry poziom.

Myślę, że tym albumem XIII Stoleti zdefiniowało swój styl, doprowadzając swoją muzykę do perfekcji. W zasadzie, gdyby się zastanowić, nie ciężko sobie wyobrazić jakby mogła brzmieć jeszcze bardziej zaawansowana kontynuacja tego albumu. "Werewolf" bowiem to siedem (nie licząc intra) wyrazistych, potężnie brzmiących i chwytliwych kawałków, do których wraca się z przyjemnością.
~http://www.darkplanet.pl/XIII-Stoleti-Werewolf-33534.html

1. Royale Carpathia
2. Transilvanian werewolf
3. Bratrstvo vlkodlaka
4. Vampire woodoo
5. Julie umírá každou noc
6. Psycho
7. Třinácté znamení
8. Stigmata vampire

Camouflage - Meanwhile (1991)

After Camouflage finally discover their own voice on 1989's Methods of Silence, they take a nap on Meanwhile. Mistaking slower tempos for introspection, Camouflage abandons the thrilling synth pop of "The Great Commandment" for sluggish, aimless tracks. While the band's attempts to shed the Depeche Mode comparisons is commendable, they don't sound too excited doing it. One of Camouflage's best songs is the heartbreakingly pretty "Love Is a Shield" from Methods of Silence, and the group tries to recapture that track's melancholic feel on "Heaven (I Want You)." Unfortunately, the music drifts by without any enthusiasm or emotion. The band uses a guitar on "Dad" to kill the monotony, but it comes across as forced. None of the romantic songs on Meanwhile move the listener, and Camouflage's bad habit of tackling serious issues has again surfaced. On "Dad," Camouflage addresses child abuse and incest with the depth of a newspaper headline: "No one will believe/'Cause he's your dad." Whether or not the track is based on a specific real-life incident is a question only the group can answer; nevertheless, it doesn't change the fact that the song doesn't pack the wallop that it should. Although Meanwhile isn't as derivative as Camouflage's 1988 debut, Voices & Images, the band doesn't replace the borrowed parts with equally toothsome hooks of their own.
~ Michael Sutton, All Music Guide

1 Seize Your Day
2 Heaven (I Want You)
3 Mellotron
4 Mother
5 Dad
6 Where The Happy Live
7 These Eyes
8 What For
9 Waiting
10 Accordion
11 This Day
12 Handsome
13 Bitter Sweet
14 Spellbound
15 Who The Hell Is David Butler?

De/Vision - Monosex (1998)

DE/VISION pochodzą z rejonu Darmstadt a ich muzyka to głównie electronic pop z tekstami w języku angielskim. Ci zawodowi muzycy grają od 1988 roku, i przez bardzo długi czas kojarzyli się z niemiecką sceną muzyczną.
Sukces jaki odnieśli na listach przebojów ze swoją trzecią płytą "Fairyland" był przełomem w karierze tego ciężko pracującego zespołu, który większość czasu spędza w trasie. Ponad 250 koncertów: ta liczba mówi sama za siebie. DE/VISION od 1998 grali również z gitarzysta i perkusistą, aby wzmocnić efekt koncertów na żywo. Ich występy to zawsze przyjemność zarówno dla uszu jak i dla oczu. DE/VISION zmieniają się muzycznie przez cały czas. Początkowo inspirowali się głównie słynnymi elektronicznymi zespołami, obecnie czerpią natchnienie z techno, trance, crossover i innych popularnych obecnie gatunków. Zespół De/VISION, który był muzycznym pionierem pod wieloma względami, używając efektów zaburzenia linii wokalu już w 1996 roku ( co było słychać na ich singlu "I Regret" i na "Strange Affection") sam stał się zespołem inspiracją i ma duży wpływ na współczesną muzykę

Ich dorobek robi wrażenie: 10 MCDs i 7 longplayów w ciągu 4 lat to tylko niektóre z wydawnictw zespołu. Zespół zawsze pamięta o swoich fanach, np. o tym, aby wyrazić im swoją wdzięczność [ w postaci 2 CD z video z koncertami na żywo 'Best Of' i spotkań z fanami po koncertach - ostatecznie to fani sprawili, ze zespół stal sie popularny poprzez audycje radiowe, listy przebojów i rocznych glosowaniach].

Jedno jest pewne - muzycy z DE/VISION wiedza jak robić ponadczasowa muzykę. Ich melodie wpadają w ucho natomiast ich teksty piosenek są wyrafinowane i brzmią doskonale. DE/VISION opiera się na jakości, umiłowaniu szczegółów i przekonaniu, ze w muzyce ciągle jest coś nowego do odkrycia, nawet jesli słucha się jej po raz dziesiąty. Przez długi czas uważano ich za wzór w Skandynawii. Hiszpanii i Stanach.

Ich muzyka ma charakter międzynarodowy dlatego trudno jest opisać typowego fana ich muzyki – muzyki DE/VISION słuchają BARDZO ROŻNI ludzie i wszyscy uważają, że zespól jest niezależny i ich muzyka jest niesamowita pod każdym względem.

01. God Is Blind
02. We Fly ... Tonight
03. We Might Be One For A Day
04. Strange Affection
05. Deliver Me
06. Hear Me Calling
07. Shoreline
08. Back In My Life
09. Slaves To Passion
10. Drifter
11. Heart Of Stone
12. New Drug

Vast - Music For People (2000)

Jon Crosby is the musical force behind VAST- Visual Audio Sensory Theater. It's a big job but Crosby's been immersed in music his entire life.

As a young boy he turned onto the film Amadeus. Immediately he decided he would become a classical composer. After years of study and thousands of hours of practice he was ready to take the next step in his musical development. After becoming infatuated with a girl named Michelle, he directed his energies towards learning the Beatles tune of the same name. And on that very day he turned the corner (and got a date).

At the tender age of sixteen Crosby began experimenting with electronic music that utilized distorted tones and complex compositional theory to push the crunch and punch. An early demo tape of his work earned him a record deal. The deal produced the self titled debut. And the debut found him with plenty of critical praise along with two radio hits, "Touched" and "Pretty When You Cry."

VAST's latest offering, Music for People, moves forward with richly textured musical passages, dark grooves and haunting, beautiful scratches into the depths of the musician's soul.

Tracks like "The Last One Alive" and "I Don't Have Anything" manage to scare up a thick sonic energy that is at once seductive and terrifying. It's a direct glimpse into the musician's head. "There's a place not far from here/ Where people go when their dreams have died." It's a heavy place to be, for sure. A place many listeners know all too well.

The electronics are still prevalent on this disc, but it's not quite as obvious as it may have been before. Buried electro beats and tweaks lay low in the mix. On "What Else Do I Need" and "My TV and You" the synth kick makes an appearance before the New Bombay Orchestra lights up the dark spaces on "Blue," "A Better Place" and several other tracks. It's a fantastic juxtaposition that melts heavy rock with sophisticated strings. A difficult and often cheesy move, VAST manages seamless transitions that tempt the ear and challenge our notions of modern music.

VAST has done it again. Music for People fuses pop, dark metal, electronic, classical and acoustic pieces into something that is at once familiar and exploratory. It's an unusual musical combination but it holds great secrets, great sorrows and many untold mysteries.

Check out VAST's web site at http://www.realvast.com/

1 The Last One Alive
2 Free
3 I Don't Have Anything
4 the gates of rock and roll
5 What Else Do I Need
6 Blue
7 Land of Shame
8 A Better Place
9 Song Without a Name
10 We Will Meet Again
11 My TV and You
12 Lady of Dreams

KMFDM - Nihil (1995)

KMFDM is a European industrial rock band formed in 1984. The main man is Sascha Konietzko, who is joined by a series of rotating musicians and guest artists.

Fast, heavy guitar riffs, electronic drums and distorted (melodic) vocals. Often the drums could be mistaken for real drums - they blur the line a bit. A favourite on this album is the thrasher "Flesh". What impresses me about KMFDM is that they can combine two guitars, two synths, bass, two drums, distorted vocals and other singers, and yet you can hear it all crystal clear! One other thing that I really enjoy about KMFDM is their great usage of electronic sounds. Virtually every track features some great usage of synths - massive squelchy basslines, cool noises or wierd sfx. They are always very inventive.

Plus - and this is probably a surprise for industrial music - they have very good songwriting abilities. Every song has defined verse, chorus and a bridge, meaning you can sing along easy.

The whole album fits together very well - a nice mixture of tunes, styles, grooves and tempos means that you're never listening to the same thing. Check out the tracks "Flesh", "Juke Joint Jezebel" and "Disobedience".
    ~http://www.metaltheater.com/artist.asp?Artist=KMFDM

1 Ultra
2 Juke Joint Jezebel
3 Flesh
4 Beast
5 Terror
6 Search & Destroy
7 Disobedience
8 Revolution
9 Brute
10 Trust + Untitled